غم خوبان

باید نشینم از غم خوبان بریزم اشک

با حالتی حزین و فراوان بریزم اشک

در ماجرای گودی خونین قصه ای

در لابه لای تیغ و گلستان بریزم اشک

در بین ضجه های دلیرانه ی زنی

از روی تپه های بیابان بریزم اشک

در بین وعده گاه خدا با شهید خود

در انکسار سینه قرآن بریزم اشک

باید چو مادری که جوان داده زین عزا

با اختیار، بی سر و سامان بریزم اشک

اصلا برای هر غم و  هر غصه لازم است

در امتداد داروی درمان بریزم اشک

آن مسکنی که مایه تسکین سینه است

یک روضه خانه ایست که در آن بریزم اشک

اسلام زنده مانده به این وادی بکاء

خواهم شبیه پیر جماران بریزم اشک

تا در افق، ولایت پرچم شود بنا

پای رکاب میر خراسان بریزم اشک

دیروز کربلای من امروز سوریه است

باید برای غزه و لبنان بریزم اشک

بارانی است روز و شب چشم عاشقی

حکم حکومتی ست که اینسان بریزم اشک

دارم دگر برای خودم مشق می کنم

هر شب برای شاه شهیدان بریزم اشک

محرم است

برای دیدن کویت دلم که مَحرم نیست

مُحرم است ولی اشک غم فراهم نیست

نگاه فاطمی ات را به روی من انداز

هنوز رابطه ام با حسین محکم نیست

اراده ای بکن از بهر من تو ای مادر

کسی به غیر وجود شما پناهم نیست

بیا و در حرم زینبت شهیدم کن

اگر چه روح نیاز و دلم منظم نیست

خدا کند که بمیرم به دامنت باشم

به چادر تو رسین برای من کم نیست

خودت بنوش مرا شربت شهادت را

که قطره ای ز سبوی تو آب زمزم نیست