یا رب مددی مرا که بیمار شدم
با دام خودم به خود گرفتار شدم
امروز رسیدم به حسابم دیدم
در زندگی ام چقدر من هار شدم
کردم همه گناه ها را توجیه
تاز ز خدا کمی طلبکار شدم
یا رب مده افسار مرا در دستم
حالی که مرا خواندی و بیدار شدم
خسته شدم از تمام ایام خودم
از توبه ی گاه گاه بیزار شدم
یا رب تو مرا بُکش با عشقت
من تازه خریدار سر دار شدم
ناخوانده اینجا آمدم مهمانی ام کن
در جانپناه مهر خود زندانی ام کن
هر چند از نمناک بودن در هراسم
بی چتر می آیم، بیا بارانی ام
دردها، شرار هم همه است
قلبها، دچار واهمه است
درد خواهم، دوا نمی خواهم
گفته اندم طبیب، فاطمه است
تلاش مردم این شهر بهر قربت نیست
واشکهای جبین، جز برای شهرت نیست
همه برای دل تو مطب به پا کردند
کسی شبیه تو دوار شهر غربت نیست
دیده ام در عطش و غوطه ور دریا شد
سرم از موج وصالی یم پر سودا شد
روز بر روز گذشت، تنگ تر از تنگ دلم
باز دل غرق غم هجر تو یا زهرا شد
هیچ کس نیست رهایم کند از غم هایم
همه هستند، ولی باز کسی تنهایم
از اهالی زمین ساخته ام سوخته است
هجر سوزانده مرا، منتظر زهرایم
شک ندارم که ز تو قطره چو دریا بشود
واحه ای خشک شده جنت اعلی بشود
چارگوش دلم از گوشه نشینی خسته است
مگر اینکه تو عنایت بکنی پا بشود
او ذره ای اشتباه ندارد، باشد!
در نامه خود گناه ندارد، باشد!
او "چشم سفید" است، قبول ما تسلیم!
او مردمک سیاه ندارد، باشد
آلوده بود شهر ما آلوده تر شده
گویی درین میانه کسی فتنه گر شده
حرمت شکست مسجد ما را، لباس پوش
یاد خدا بین خواص، بی اثر شده
وقف اذان، سوت و کف و جیغ و هلهله
بی شک سیاهه دلشان بیشتر شده
آدم نمی شوند که پروا نمی کنند
مغز "کبودشان" شبه مغز خر شده
این فتنه آسمان سرش "سرخ آبی" است
باران نمی دهد، ابرش از پیش، تر شده
.
خوابیده ایم!، حرمت مسجد شکسته شد
راه شهید، ز غفلت ما بی ثمر شده
مرد حماسه ایم ولی بعد از حادثه
قلب امام ما ز ما ریشتر شده
آقا ببخش در غم تو جان نداده ایم
با خود شدیم و دل به قرآن نداده ایم
زهرا بنا نداشت خودش را بنا کند
می خواست بنده باشد و یا ربّنا کند
تا باغبان یاس دوباره به پا شود
می خواست در کناره ای گلخانه وا کند
با جاهلان دهر نمی شد شهید شد
در بین در نشست خودش را جدا کند
.
.
.
علی اکبر لطیفیان
